آبدارچی

و یک روز فهمیدیم« عزیزم » نام کوچک هیچ‌کداممان نیست

و شام خوردن زیر نور شمع چشم‌هایمان را کم‌سو می‌کند

سقف بهانۀ مشترکی بود که باید از هم می‌گرفتیم

و تاریکیِ موّاج خانه را، به عدالت به دو نیم می‌کردیم ؛

نیمی با ماهیانِ قرمزِ مصنوعی نیمی با سنگریزه‌ها و صدف‌ها و موج‌های کوچکِ مصنوعی ..

ما دو حبابِ کنارِ هم بودیم که می‌ترسیدیم

هنگام یکی شدن نفهمیم کداممان نابود شده‌ست ..